گلشــــــن راز

به نام آنکه جان را فکرت آموخت ///چراغ دل ز نور جان بر افروخت

ز فضلش هر دو عالم گشت روشن /// ز فیضش خاک آدم گشت گلشن

توانائی که در یک طرفة العین /// ز کاف و نون پدید آورد کـــــونین

چو قاف قدرتش دم بر قلم زد ///هزاران نقش بر لوح عــــدم زد

از آن دم گشت پیــــدا هر دو عــــالم /// وز آن دم شد هویدا جان آدم

چو خود را دید یک شخص معیّن /// تفکــّــر کرد تا خود چیستم من

ز جزوی سوی کلی یک سفر کرد /// و ز آنجا باز بر عالم گذر کرد

جهان را دید امــر اعتباری/// چو واحـــد گشت در اعداد ساری

جهان خلق و امر از یک نفس شد /// که هم آن دم که آمد باز پس شد

ولی آن جایگه آمد شدن نیست /// شُـــدن چون بنگری جز آمدن نیست

به اصل خویش راجع گشت اشیــــاء/// همه یک چیز شد پنهان و پیدا

تعالی الله قـــدیمی کو بیک دم /// کند آغـــاز و انجـــام دو عالم

جهان خلق و امـــر اینجا یکی شد /// یکی بسیار و بسیار اندکی شد

همه از وهم تست این صورت غیـــر /// که نقطه دایره است از سرعت سیـــــر

یکی خط است از اوّل تا به آخر /// برو خلق جهان گشته مســـافر

در آن ره انبیـــا چون سارباننـــد /// دلیل و راهنمای کــــارواننــــد

در این ره اولیـــاء باز از پس و پیش /// نشانی می دهند ازمنزل خویش

به حد خویش چون گشتند واقف /// سخن گفتند در معروف و عـــارف

یکی از بحر وحدت گفت انا الحق /// یکی از قـــرب و بُعـــد سیــــر زورق

یکی را علم ظـــاهر بود حــاصل /// نشانی داد ، از خشکی و ســـاحل

یکی گوهر در آورد و هــــدف شد /// یکی بگذاشت آن نـــزد صدف شد

یکی در جزء و کل گفت این سخن باز /// یکی کرد از قدیم و محــدث آغاز

یکی از زلف و خالو خط بیــــان کــرد /// شراب و شمــع و شاهد را عیان کرد

یکی از هستی خود گفت و پنـــــدار /// یکی مستغـــرق بـــت گشت و زُنــــــّار

سخنها کاندرین معنـــــی است حیــــران /// ضـــروری میشــــود دانستن آن

*******************************************

ابن عربی :

به هر چــــه می نگرم صـــورت تو می بینم

از این میــــان همه در چشــــم من تو می آئی

**********

دوست نزدیکتــــر از من به من است // وین عجبتــــــــر که من از وی دورم

چه کنم با کـــــه توان گفت که دوســـــت // در کنـــار من و من مهجـــــورم