اشـــک یتیم : پرویـــــن اعتصـــــامـــــی

روزی گذشت پادشهی از گذر گهی /فریاد شوق ، برسر هر کوی و بام خــاســت 

پرسید زان میانه یکـــی کـــودک یتیــــم / کاین تابناک چیست ، که بر تاج پادشاســـت ؟

آن یک جواب داد : چه دانیـــم ما که چیــسـت؟ / پیداست آنقـــدر ، که متاعی گرانبهاســـت

نزدیک رفت پیرزنی کوژپشت و ، گفت : / این اشک دیده ی من و خون دل شماســـت 

ما را به رخت و چوب شبانی ، فریفته است / این گرگ سالهاست ، که با گلّه آشنـــــاســــت 

آن پارســـا که دِه خَــرد و مُلــک ، رهزن است / آن پادشا که مال رعیّــت خورد ، گداست 

بر قطره ی سرشک یتیمـــان نظـــاره کــُن / تا بنگری که روشنی گوهـــر از کجـــاست 

پـــروین ، به کجـــروان سخن از راستی ، چـــه سود ؟ / کو آنچنـــان کسی ، که نرنجـــد زحرف راست ؟