گر نغمۀ بی کسی شنیدید
گر غنچۀ نا شکفته چیدید
گر سینۀ خود ز غم دریدید
آنگه زمن آورید یادی
گر از همگان شدید خستــــه
چون مرغت (مرغک) بال و پر شکسته
در کنج قفس بغم نشستـــــه
بر زیر سرش دو بال بسته
آنگه زمن آورید یـــــادی
گر تار دلی جدا شد از پــــود
بر تارت آن هزار غم بود
افتاد چو من بآتش و دود
افتاد ز پا و راه پیمــــود
آنگه زمن آوریــــد یـــــادی
متأسفانه در شهریور ماه سال تحصیلی بعد از اینکه این دوست عزیز من دفتر مرا نوشت و ما بتعطیلات رفتیم در یک تصادف زندگی را بدرود گفت و سالهاست که به ابدیّت پیوسته است . روح و روانش شاد باد
ReplyDelete