آتـــش

در غیب بر این سو مپـــر // ای طایر چالاک من
هم سوی پنهان خانه رو // ای فکرت و ادراک من
عالم چه دارد جز دهل ؟ // از عیــــد گاه عقل کل
گردون چه دارد جز که کَه // از خرمن افلاک من
دریا چه باشد ؟ قطره ای // با ساحل دریای جان
شادی نیرزد حبــه ای // با همّت غمناک من
در من از این خوشتر نگر // کاب حیاتم سربسر
چندین گمان بد مبــر // ای خائف از اِهلاک من
من زخم کردم بر دلت // مرهم منه بر زخم من
من چاک کردم خرقه ات // بخیه مزن بر چاک من
خرگوش و کبک و آهوان // باشد شکار خسروان
شیران تر بین سرنگون // بر بسته بر فتراک من
گر کاهلی ، باری بیـــا // درکش یکی جـــام خدا
کوه احد جنبان شود // بر پرّد از محراک من
جامی که تفّش میزند // بر آسمان بی سند
دانی چه جوششها بود // از جرعه اش بر خاک من
زین باده گر یک جام را // بر خاک جسمت افگنم
هم با سران همسر شوی // گردی خوش و بی باک من
آن باده بر مغزت زند // چشم دلت روشن کند
وانگه ببینی گـــوهری // در جسم  چون خاشاک من
عالم چو مرغ خفته ای // بر بیضۀ پر جوجه ای
زان بیضه یابد پرورش // بال و پر افلاک من
روزی که مرغ از یک لگد // از روی بیضه بر جهد
هفت آسمان روشن شود // از نور بیضۀ پاک من
بحری که اورا نیست بن // می گوید  "ای خاک کهن
دامن فشان گوهر کشان // کی دیده ای امساک من
در وهم ناید ذات من // اندیشۀ شه مات من
جز احولی ، جز احولی // کی دم زد از اِشراک من ؟
گر شمس تبریزی مـــرا // بار دگر سازد دوا

مر مشک خالص را بسی // باشد حسد بر خاک من